De visie die het beste aansluit bij het pedagogische vraagstuk wat wij behandelen, is de visie van Imelman. Deze visie komt voort vanuit de geesteswetenschappelijke stroming van de pedagogiek.

Imelman vindt dat opvoeding geen eenrichtingsverkeer is, omdat zowel ouder als kind actief zijn in de opvoeding. Volgens Imelman mag er pas van opvoeding gesproken worden als er een resultaat behaald is.  Ook zegt Imelman dat de opvoeding van het kind vanaf twaalf jaar pas echt begint. In eerste instantie treedt er gewenning op, wat vervolgens aanvankelijke opvoeding wordt. Bij aanvankelijke opvoeding is er geen duidelijke scheiding tussen het kind en andere kinderen.

Imelman vindt het belangrijk dat kinderen aan het twijfelen worden gemaakt, zodat daarmee uitleg wordt uitgelokt. Dit hangt samen met het begrip ‘veronzekeren’, wat inhoudt dat kinderen kritisch leren na denken over hun eigen opvattingen.

Wanneer kinderen in een bepaalde cultuur opgroeien, is het belangrijk dat ze zelf kunnen beslissen wat ze uit die cultuur wel of niet eigen willen maken. Dit kan bereikt worden door kinderen openheid te geven. De opvoeder leidt het kind in in de cultuur, wat moet gebeuren met goede redenen en ook kinderen te vragen naar goede redenen. Wanneer het kind met goede redenen komt, kan de norm wijzigen. Er is hier sprake van triadische pedagogiek, wat het verband weergeeft tussen kind, opvoeder en cultuur.